Pomóż w opracowaniu witryny, udostępniając artykuł znajomym!
Niegdyś wysoko cenione drzewo północnoamerykańskie, cenione za pyszne orzechy, doskonałe drewno i właściwości drzewa cienistego, orzech piżmowy jest coraz rzadszy na wolności, ze względu na jego podatność na śmiertelną chorobę grzybiczą znaną jako rak piżmowy (oficjalnie nazwany Sirococcus clavigignenti-jug-landacearum). Jednak w odosobnieniu w domowym krajobrazie z dala od lasu, możesz z powodzeniem go uprawiać.
Butternut wygląda bardzo podobnie do swojego bliskiego krewnego, czarnego orzecha włoskiego, ze złożonymi liśćmi z 11 do 17 owalnymi listkami z ząbkowanymi krawędziami. Kora jest bardziej szara i mniej spękana niż orzech czarny, a orzechy są bardziej owalne i mniej zaokrąglone niż owoce orzecha czarnego.
Drzewo piżmowe tworzy szeroko zaokrągloną koronę, która dobrze zapewnia cień w krajobrazie; korona może wisieć dość nisko, jeśli drzewo nie jest przycinane. Późną wiosną pojawiają się żółtozielone kwiaty, ustępując miejsca owocom, które jesienią dojrzewają do orzechów. Jesienny kolor jest dość nijakim żółtym.
Drzewa piżmowe są zwykle sadzone wiosną lub jesienią z doniczkowych sadzonek szkółkarskich, okazów kulistych lub z nagimi korzeniami. Są to dość wolno rosnące drzewa, dodając mniej niż 12 cali rocznie. Ponieważ mają głębokie korzenie palowe, dość trudno jest przenosić orzechy piżmowe, gdy już się zadomowią. W odpowiedniej lokalizacji będą żyć szczęśliwie nawet 75 lat.
Ze względu na podatność na choroby rakowe drzewo to jest uprawiane głównie przez rodzimych entuzjastów roślin lub hodowców zainteresowanych zbiorem orzechów. Ale dla właścicieli domów, którzy chcą zaryzykować, może stworzyć zaskakująco dobre drzewo krajobrazowe w odpowiednich warunkach.
| Nazwa botaniczna | Juglans cinerea |
| Nazwa zwyczajowa | Orzech piżmowy, biały orzech |
| Rodzaj rośliny | Drzewo liściaste |
| Dojrzały rozmiar | 40-60 stóp wysokości, podobny rozrzut |
| Ekspozycja na słońce | Pełne słońce |
| Typ gleby | Bogata, wilgotna, dobrze przepuszczalna gleba |
| pH gleby | 6,0-7,0 (od lekko kwaśnego do obojętnego) |
| Czas kwitnienia | Od maja do czerwca |
| Kolor kwiatów | Żółtawa zieleń |
| Strefy twardości | 3-7 (USDA) |
| Obszar ojczysty | północno-wschodnie USA południowo-wschodnia Kanada |
| Toksyczność | Toksyczny dla niektórych innych roślin; toksyczny dla koni |
Pielęgnacja drzewa orzechowego
Butternut to dość szerokie drzewo, osiągające nawet 60 stóp szerokości, więc powinno być sadzone na obszarze z dużą ilością miejsca. Potrzebuje pełnego słońca, więc trzymaj je z dala od innych cienistych drzew i trzymaj je z dala od obszarów ogrodowych, na które mogą mieć wpływ toksyczne juglony, które drzewo emituje do gleby.
Butternut najprawdopodobniej przetrwa chorobę grzybiczą, która spustoszyła gatunek, gdy zostanie odizolowany w krajobrazie z dala od naturalnych stanowisk orzecha piżmowego. Pamiętaj, aby regularnie sprawdzać drzewo i przycinać wszelkie podejrzane gałęzie, gdy tylko je zauważysz. Ale jeśli możesz uniknąć raka piżmowego, może to być dość łatwe w uprawie, jeśli dostanie odpowiednie słońce i wilgoć.
Lekki
Drzewa piżmowe potrzebują pełnego słońca i nie tolerują zacienionych warunków. Najlepiej uprawiać je na otwartych przestrzeniach z dala od innych drzew i roślin.
Gleba
W naturze orzechy piżmowe zwykle rosną na wilgotnych glebach nizinnych wokół strumieni, a najlepiej sprawdzają się na żyznych glebach, które są dość wilgotne i lekko kwaśne.
woda
To drzewo najlepiej radzi sobie z dość stałą wilgotnością - co najmniej 1 cal tygodniowo przez opady deszczu i / lub nawadnianie. Upewnij się, że podlewasz go podczas suszy.
Temperatura i wilgotność
Drzewa piżmowe mogą dobrze się rozwijać w temperaturach panujących w całym zakresie mrozoodporności, w strefach od 3 do 7, ale wiadomo, że przetrwają w strefie 8, aż do Gruzji. Równie dobrze radzi sobie w warunkach wilgotnego i suchego powietrza, pod warunkiem, że uzyska odpowiednią wilgotność gleby.
Nawóz
Nakarm to drzewo tylko wtedy, gdy test gleby wykaże niedobór jakiegoś niezbędnego składnika odżywczego. Dobre gleby na ogół nie wymagają nawożenia do uprawy drzewek piżmowych.
Czy drzewo piżmowe jest toksyczne?
Podobnie jak orzech czarny, orzech kokosowy wytwarza toksyczne chemikalia zwane juglonami, które są bardzo trujące dla niektórych roślin, w tym azalii, rododendronów, jagód, piwonii i roślin psiankowatych, takich jak pomidory, papryka i ziemniaki. Mogą być również toksyczne dla innych pobliskich drzew, jeśli zostaną posadzone zbyt blisko. Butternut nie jest toksyczny dla ludzi ani większości zwierząt, ale wiadomo, że konie rozwijają ochwat w wyniku jedzenia orzechów i liści lub kontaktu z wiórami drzewnymi.
Objawy zatrucia
Rośliny wrażliwe na juglon mogą mieć zdeformowane, przebarwione liście, które stopniowo więdną. Dotknięte rośliny mogą z czasem umrzeć.
Odmiany Butternut
Nie ma nazwanych odmian J. cinera, ale skrzyżowanie orzecha piżmowego z orzechem japońskim, Juglans ailantifolia, wydaje się posiadać pewną odporność orzecha japońskiego na raka. Zarówno hybryda, jak i J. ailantifolia sam w sobie jest dobrym substytutem orzecha piżmowego na obszarach podatnych na raka piżmowego.
Przycinanie
Najskuteczniejsze przycinanie nastąpi, gdy drzewo piżmowe jest jeszcze młode. Cienkie, słabe gałęzie należy przycinać, aby środek drzewa ujrzał światło i powietrze. Przycinaj, aby wyeliminować ostre krocze w kształcie litery V, zachowując te w kształcie litery U. Utrzymuj koronę uniesioną nad ziemią, przycinając gałęzie skierowane w dół z kończyn dolnych. Bez takiego przycinania korona drzewa może urosnąć zbyt nisko, aby przejść pod nią. Nie usuwaj więcej niż jednej czwartej materiału korony drzewa za jednym razem, ponieważ może to spowodować podatność drzewa na choroby. Przycinanie pod koniec sezonu spoczynkowego (późna zima) to najlepszy czas na wykonanie dużego cięcia.
Jeśli na gałęziach pojawią się raki, przytnij je natychmiast do około 8 cali poniżej dotkniętych obszarów; może to zapobiec rozprzestrzenianiu się choroby i zabiciu całego drzewa.
Rozmnażanie drzewek piżmowych
Orzech piżmowy jest jednopienny, co oznacza, że podczas kwitnienia wiosną wypuszcza osobne kwiaty męskie i żeńskie. Te kwiaty są dość małe - tylko kilka centymetrów długości - i generalnie nieistotne. Jej męskie kwiaty są jasnożółto-zielone, podczas gdy kwiaty żeńskie są jasnożółte i jesienią dają jadalne orzechy o tej samej nazwie.
Orzech piżmowy podczas kwitnienia wyrasta żółto-zielone owoce, które zawierają orzechy otoczone łuskami. Orzechy te dojrzewają przez całe lato i na ogół są całkowicie dojrzałe jesienią. Kiedy łupiny pękają, dają mięsisty, jadalny orzech.
Orzechy są stosunkowo łatwe do rozmnażania poprzez sadzenie dojrzałych orzechów zebranych jesienią z dojrzałego drzewa. Gdy orzechy zaczną spadać z drzewa, zbierz kilka. Zagotuj orzechy, aby poluzować zewnętrzne łuski, a następnie rozłup i usuń zewnętrzną warstwę.
Posadź orzechy jesienią, na głębokość około 2 cali, w wybranym miejscu. Orzechy potrzebują okresu zimnej stratyfikacji, aby wykiełkować, więc jesień to najlepszy czas na sadzenie. Przykryj obszar grubą warstwą ściółki. Nasiona powinny wykiełkować w młode drzewko następnej wiosny. Gdy się zadomowi, chroń drzewko klatką z drucianej siatki, aby zapobiec gryzieniu łodygi przez zwierzęta.
Powszechne szkodniki i choroby
Butternuts są podatne na wiele owadów, w tym korniki, gąsienice, świdry i robaki koronkowe. Grackle może również uszkodzić orzechy piżmowe – zjadają jego owoce.
Rak piżmowy, choroba rozprzestrzeniana przez grzyby, spowodowała spustoszenie wśród rodzimej populacji orzechów piżmowych do tego stopnia, że na niektórych obszarach została całkowicie zwalczona. Nie ma lekarstwa, a drzewa dotknięte rakiem na ogół umierają w ciągu kilku lat. Wczesne oznaki raka to martwe gałęzie i łodygi, szczególnie w koronie drzewa; z tych gałęzi rak rozprzestrzenia się na dolne liście. Chociaż rak nadal rozprzestrzenia się na kontynencie, nadal istnieje wiele zdrowych orzechów piżmowych – wolnostojące drzewa z wyjątkiem lasów wydają się mniej podatne. Oznacza to, że pojedyncze drzewa w krajobrazie mają przyzwoitą szansę przeżycia.
