Pomóż w opracowaniu witryny, udostępniając artykuł znajomym!
Dzikie indyki mają dziką historię tak samo dumną i odważną, jak ich osobowości, od bycia uhonorowanymi ptakami, przez zdziesiątkowane populacje, po zdumiewające odrodzenie. Rodzaj ptaka łownego, dzikiego indyka (Meleagris gallopavo) wyewoluował ponad 11 milionów lat temu i należy do naukowej rodziny ptaków Phasianidae. Podczas gdy dzikie indyki mają tylko jednego bliskiego krewnego, indyk ocelowany (Meleagris ocellata), są dalekimi kuzynami innych ptaków łownych, w tym bażantów, przepiórek, cietrzew i kuropatw.
Dzikie indyki we wczesnych cywilizacjach
Dzikie indyki, w tym dziki kocur, ze swoim śmiałym wachlarzem na ogonie, dyndającym kominem i jasnymi koralami, były czczone w starożytnych cywilizacjach Azteków i Majów. Aztekowie czcili dzikiego indyka, którego nazywali huexolotlin, z festiwalami religijnymi dwa razy w roku i uważano, że indyki są ptasią manifestacją Tezcatlipoca, bóg oszust. Z powodu tego duchowego związku pióra indyków były często używane do ozdabiania naszyjników, nakryć głowy, biżuterii i odzieży. W podobny sposób Majowie czcili i szanowali indyki.
Nawet jeśli indyki były czczone przez starożytne cywilizacje, były również uznawane za ważne źródło pożywienia. Navajos na południowym zachodzie Ameryki często hodowali dzikie indyki i tuczyli je na pożywienie, ale prawdziwe udomowienie dzikich indyków rozpoczęło się w Meksyku. We wschodnich Stanach Zjednoczonych indyki były również doskonałym źródłem pożywienia; Ponieważ jednak występowały bardziej licznie na terenach zalesionych, nie były one na ogół trzymane w zagrodach ani udomowione, lecz regularnie polowano.
Dzikie indyki i kolonizacja europejska
Kiedy europejscy osadnicy po raz pierwszy zetknęli się z dziką przyrodą Nowego Świata, dzikie indyki przykuły ich uwagę jako podobne do europejskich ptaków łownych. Indyki zostały ostatecznie przetransportowane w 1519 do Europy w 1519, gdzie były wysoko cenione za swój niepowtarzalny smak. Ze względu na duże zapotrzebowanie na mięso indycze, ptaki zostały udomowione w Europie w tym samym czasie, co udomowione w Ameryce Północnej. Pielgrzymi sprowadzili udomowione europejskie indyki z powrotem do Nowego Świata na Mayflower w 1620 roku, chociaż indyków nie było w menu na legendarne pierwsze Święto Dziękczynienia. Tym kolonialnym ptakom pozwolono rozmnażać się z rodzimymi dzikimi indykami, pomagając w dalszym zwiększeniu populacji, aby zapewnić to ważne źródło pożywienia dla osadników i pionierów.
Na początku istnienia Stanów Zjednoczonych Benjamin Franklin był członkiem komitetu powołanego do wyboru odpowiednich symboli politycznych, w tym oficjalnego narodowego ptaka. Podczas gdy dziki indyk nigdy nie był pretendentem do tytułu, Ben Franklin wyraził później swoje preferencje dla indyka nad bielikiem w liście, który napisał do swojej córki w 1784 roku, mówiąc: „Bo w prawdzie Turcja jest w porównaniu dużo bardziej szanowany Bird, i z prawdziwym oryginalnym tubylcem Ameryki. Indyki stały się powszechne na stołach Dziękczynienia na przełomie XIX i XX wieku, ale naprawdę zyskały na popularności jako kwintesencja świątecznego białka po tym, jak Lincoln ogłosił Święto Dziękczynienia w 1863 roku.
Współczesna historia dzikich indyków
Pod koniec XIX wieku przyszłość dzikiego indyka w Ameryce Północnej była ponura. Nadmierne polowania i wylesianie odbijały się na populacji ptaków, a liczba dzikich indyków malała. Wprowadzono środki ochronne, aby chronić ptaki, w tym bardzo udane programy odłowu i relokacji, aby pomóc w powrocie ptaków do części ich zasięgu, w których prawie zniknęły. W 1947 r. pierwsze nieoficjalne ułaskawienia prezydenckie zostały przyznane symbolicznej parze indyków na Święto Dziękczynienia, co dało temu bardzo oczernianemu ptakowi więcej szacunku, co jeszcze bardziej ugruntowało symbolikę ptasiego posiłku na Święto Dziękczynienia.
W 1973 r. utworzono Narodową Federację Dzikich Indyków (NWTF) z misją, która obejmowała ochronę dzikich indyków oraz zachowanie i odtworzenie odpowiednich siedlisk dzikich indyków. Edukacja jest również silnym celem NWTF, a organizacja prowadzi wiele programów mających na celu dobrostan dzikich indyków i promowanie doceniania tych wyjątkowych i fascynujących ptaków.
Obecnie ponad 7 milionów dzikich indyków wędruje po zalesionych obszarach Stanów Zjednoczonych, Kanady i Meksyku. Każdy stan w USA z wyjątkiem Alaski ma wystarczająco stabilną populację, aby umożliwić regulowane polowanie na ptaki, a polowanie na indyki jest popularnym sportem. Różne stany mogą oferować różne sezony polowań na indyki wiosną i jesienią, w zależności od lokalnych populacji ptaków i planów zarządzania zwierzyną łowną.
Gatunek indyka
Obecnie wyewoluowało pięć odrębnych podgatunków dzikiego indyka, z których wszystkie mają nieco inne upierzenie i zasięg:
- Dziki indyk wschodni (M.g. silvestris): Mieszka we wschodniej części Stanów Zjednoczonych; nazwa „silvestris” oznacza „las” indyka
- Dziki indyk z Florydy (M.g. osceola): Mieszka w południowej części Florydy; nazwany na cześć wodza Seminole
- Dziki indyk Merriam (M.g. merriami): Mieszka w górskich regionach zachodnich Stanów Zjednoczonych; nazwany na cześć pierwszego szefa US Biological Survey, C. Harta Merriama
- Indyk dziki Rio Grande (M.g. pośredników): Mieszka w południowo-środkowych stanach równin i północno-wschodnim Meksyku; po raz pierwszy opisany w 1879 roku przez George'a B. Sennett
- Goulda (M.g. Meksyk): Mieszka w częściach południowej Arizony i Nowego Meksyku oraz północno-zachodniego Meksyku; największy z podgatunków, ale też jest zagrożony
