Dziki imbir, Asarum canadense, występuje we wschodnich Stanach Zjednoczonych i południowo-wschodniej Kanadzie, a także w niektórych częściach Azji. Mimo swojej nazwy nie ma związku z kulinarnym imbirem (Zingiber officinale). Na pierwszy rzut oka. nie jest to szczególnie godne uwagi, ponieważ kwiaty są ukryte pod liśćmi u podstawy rośliny. Uważa się, że ta niezwykła struktura wzrostu wyewoluowała, aby pomóc wczesnowiosennym owadom zlokalizować kwiat w celu pożywienia i zapylania. Brązowo-fioletowe kwiaty mają charakterystyczny dzwonkowaty kształt z trzema małymi końcówkami, które wystają z krawędzi. Liście w kształcie nerki mają kształt i pokrój podobny do fiołków, ale stoją bardziej pionowo i są większe. Na Górnym Środkowym Zachodzie istnieje wiele odmian, które różnią się kolorem, kształtem i rozmiarem. Odmiana europejska (Asarum europaeum) jest również powszechnie dostępny dla ogrodów w Stanach Zjednoczonych.
Dzikie rośliny imbirowe są używane do jedzenia, w tym do gotowania mięsistego kłącza / korzenia, aby uzyskać słodki syrop o smaku imbiru. Był używany do wielu celów leczniczych przez rdzennych Amerykanów i wczesnych osadników euro-amerykańskich. Zawiera również związki antybiotykowe, które sprawiają, że jest przydatny do zastosowań miejscowych, takich jak okłady do leczenia ran. Roślina pochodzi z zacienionych lasów i rozprzestrzenia się przez kłącza. Nie interesują je jelenie ani inne ssaki roślinożerne, ale owady uwielbiają tę roślinę, w tym mrówki, które przenoszą nasiona pod ziemią w celu kiełkowania. Dziki imbir przyciąga bardzo specyficznego zapylacza: motyla paź paź. Posiada status chroniony w stanie Maine, gdzie jest uważany za zagrożony.
| Nazwa botaniczna | Asarum kanadyjski |
| Nazwa zwyczajowa | imbir leśny, korzeń imbiru, korzeń węża sercowego |
| Rodzaj rośliny | Bylina zielna |
| Dojrzały rozmiar | 6 "wysoki |
| Ekspozycja na słońce | Cień |
| Typ gleby | Wilgotny, bogaty |
| pH gleby | Lekko kwaśny, 5,0 - 6,0 |
| Czas kwitnienia | kwiecień - czerwiec |
| Kolor kwiatów | Ciemno czerwony |
| Strefy twardości | 3 do 7 |
| Obszary rodzime | Wschodnia Ameryka Północna, południowo-wschodnia Kanada |
Jak uprawiać dziki imbir
Dziki imbir dobrze nadaje się do sadzenia w cieniu, zwłaszcza w lesie. Ma tendencję do tworzenia gęstych kolonii w poszyciu lasów, a najlepszym miejscem do znalezienia roślin do przesadzenia jest jedna z tych kolonii. Nie rozmnaża się dobrze z nasion, a najlepszym sposobem na wyhodowanie niektórych na podwórku jest przesadzenie niektórych kłączy z miejsca w lesie. Kopać wczesną wiosną, gdy zaczną pojawiać się nowe rośliny. Posadzona w dobrym miejscu będzie chętnie się rozprzestrzeniać i tworzyć gęste masy. Ponieważ dobrze rozwija się w wilgotnych miejscach, może przyciągać ślimaki i nagie ślimaki, które mogą chrupać liście. Inwazjom tym można do pewnego stopnia zapobiec, usuwając nadmiar ściółki i resztek liści z podstawy miejsc. Ziemia okrzemkowa (egzoszkielety chrząszczy) może być rozrzucona w pobliżu, a także pomaga wyeliminować ślimaki i ślimaki w nietoksyczny sposób. Mogą również działać pułapki na piwo lub sól.
Lekki
Znajdująca się w zacienionych miejscach roślina nie potrzebuje dużo słońca, aby kwitnąć. W rzeczywistości bezpośrednie słońce może spowodować oparzenie liści latem. Tak więc, aby był szczęśliwy, posadź go w miejscu o pełnym lub półcieniu.
Gleba
Dziki imbir lubi żyzną, wilgotną, lekko kwaśną glebę, bogatą w próchnicę, podobnie jak wiele innych, cienistych roślin leśnych. Dla tej kochającej składniki odżywcze rośliny najlepsze są gleby organiczne.
woda
O ile nie ma suszy, dziki imbir nie potrzebuje dodatkowego podlewania, o ile rośnie w odpowiednich warunkach glebowych. Dodaj dodatki zatrzymujące wilgoć, które również umożliwiają dobry drenaż, takie jak mech torfowy, zużyte fusy z kawy i kompost.
Temperatura i wilgotność
Większość odmian dzikiego imbiru jest staroodporna do Strefy 4, więc powinny dobrze zimować w większości regionów o klimacie umiarkowanym. Potrzebują mroźnych zimowych temperatur, aby zakończyć swój cykl życia, więc tak naprawdę nie będą się rozwijać w strefach cieplejszych niż 7. Dziki imbir lubi wilgotną glebę, więc dość dobrze toleruje wilgoć.
Toksyczność
Pomimo swojej użyteczności w wielu zastosowaniach leczniczych, dziki imbir zawiera toksyczny związek (kwas arystolochowy), który sprawia, że jest niebezpieczny do spożycia i nie powinien być spożywany. Rzeczywiście, liście w kształcie nerki mogą wskazywać na jego toksyczne działanie, ponieważ wiadomo, że po spożyciu powoduje uszkodzenie nerek. Aby być po bezpiecznej stronie, unikaj spożywania dzikiego imbiru.
