Modrzew to drzewo iglaste liściaste. Jej jesienna ekspozycja igieł w kolorze żółtym, złotym lub pomarańczowym sprawia, że jest nie tylko wyjątkowo atrakcyjna, ale także bardziej wytrzymała niż inne drzewa iglaste. Zimą drzewo jest nagie, dlatego igły nie mogą zostać uszkodzone przez ekstremalne zimno.
Igły modrzewia, które rosną w gęstych skupiskach, są miękkie, nie ostre ani kolczaste jak u innych drzew iglastych.
Larix rodzaj obejmuje dziesięć różnych gatunków z wieloma odmianami i kilka krzyżówek mieszańców między dwoma gatunkami. Ponadto istnieje około tuzina gatunków, które nie są jednogłośnie uznawane przez botaników za odrębne gatunki.
Modrzewie różnią się kształtem i wielkością igieł oraz gałązek. Mogą mieć nawyki piramidalne lub płaczliwe. To, co łączy wszystkie modrzewie, to to, że są wytrzymałym drzewem.
| Nazwa botaniczna | Larix spp. |
| Nazwa zwyczajowa | Modrzew |
| Rodzaj rośliny | Drzewo liściaste |
| Dojrzały rozmiar | Wysokość od 40 do 100 stóp, szerokość od 20 do 30 stóp |
| Ekspozycja na słońce | Pełne słońce |
| Typ gleby | Muł, glina, glina |
| pH gleby | 5,0 do 7,5 |
| Czas kwitnienia | Nie kwitnące |
| Kolor kwiatów | Nie kwitnące |
| Strefy twardości | 2-7 w zależności od gatunku |
| Obszar ojczysty | Półkula północna |
Pielęgnacja modrzewia
Przy odpowiedniej wilgotności modrzewie nie wymagają wzrostu. Jedynym dużym wyjątkiem jest to, że nie radzą sobie dobrze w miejscach o dużym zanieczyszczeniu powietrza.
Wielkość drzew modrzewiowych jest bardzo zróżnicowana, więc jeśli masz ochotę na sadzenie jednego, wybierz gatunek lub odmianę, której dojrzały rozmiar jest odpowiedni dla Twojego podwórka.
W zależności od gatunku drzewo może wymagać corocznego przycinania.
Lekki
Większość gatunków modrzewia wymaga pełnego słońca, ale niektóre mogą tolerować półcień.
Gleba
Z wyjątkiem suchej gleby, modrzewie doskonale przystosowują się do różnych rodzajów gleby.
W swoim naturalnym środowisku często rosną na torfowiskach, gdzie gleba zawiera bardzo mało tlenu lub nie zawiera go wcale - pory gleby są wypełnione wodą zamiast powietrza. Dobrą lokalizacją jest każda mokra, bogata w torf gleba, która naśladuje to środowisko.
Kluczowa jest również odpowiednia kwasowość gleby – neutralna do kwaśnej. Drzewa modrzewiowe nie rosną dobrze na glebach o wysokim pH.
woda
Modrzewie potrzebują dużej ilości wilgoci i nie tolerują suszy. Drzewa dobrze sobie radzą nawet w miejscach, w których występują tymczasowe powodzie.
Zwłaszcza w ciągu pierwszych dwóch lat po posadzeniu, zanim drzewo się ułoży, upewnij się, że gleba jest stale wilgotna i nigdy nie wysycha.
Temperatura i wilgotność
Modrzewie to wytrzymałe drzewa, które są dobrze przystosowane do chłodnego klimatu. Latem mogą wytrzymać wilgoć, jednak nie tolerują gorącego, suchego klimatu.
Nawóz
Gdy drzewo jest sadzone w zdrowej glebie bogatej w materię organiczną, nie jest potrzebny nawóz. Jeśli badanie gleby wykaże brak fosforu i potasu, zastosuj pełny nawóz.
Nowo posadzonych modrzewi nie należy jednak nawozić w pierwszym lub dwóch sezonach wegetacyjnych.
Gatunki i odmiany modrzewia
Popularne gatunki i odmiany modrzewia to:
- modrzew europejski lub modrzew pospolity (Larix doczesna) ma dojrzały rozmiar 100 stóp wysokości i 20 do 30 stóp szerokości. Popularne są dwie mniejsze odmiany: modrzew płaczący, Larix doczesna ‘Pendula’, która rośnie tylko od 10 do 12 stóp, i powykrzywiany modrzew europejski, Larix doczesna ‘Horstmann’s Recurved’ ze skręconymi, wijącymi się gałęziami. Rośnie powoli do wysokości zaledwie 4,5 do 7,5 stóp i szerokości zaledwie 3 do 4 stóp w okresie dojrzałości.
- modrzew japoński (Larix kempferi) ma dojrzały rozmiar od 70 do 90 stóp wysokości i od 25 do 40 stóp szerokości. Tutaj również dostępne są mniejsze odmiany: modrzew płaczący, Larix kempferi ‘Pendula’, wykrzywiona odmiana ‘Diana’ i ‘Blue Dwarf’ z niebieskawymi liśćmi.
- modrzew wschodni, modrzew amerykański lub modrzew tamarack (Larix laricina) osiąga od 40 do 80 stóp wysokości i 30 do 50 stóp szerokości w okresie dojrzałości. Drzewo pochodzi z większości północnej Ameryki Północnej. Mniejsza odmiana ma kształt kuli ziemskiej Larix laricina „Blue Sparkler”, który osiąga tylko 12 stóp wysokości i 3 stopy szerokości.
- Modrzew subalpejski, modrzew alpejski lub modrzew Lyall, (Larix lyallii) może wzrosnąć do 80 stóp. Pochodzi z północno-zachodniej Ameryki Północnej i jest ważnym drzewem dla rodzimej przyrody. Ptaki, takie jak cietrzew, a także ssaki, takie jak koza górska, żywią się jego igłami.
- Modrzew syberyjski lub modrzew rosyjski (Larix sibirica) osiąga 80 do 200 stóp w okresie dojrzałości. Pochodzi z zachodniej Rosji i Syberii.
- modrzew zachodni (Laris occidentalis) może dorastać do 150 stóp wysokości. Pochodzi z północno-zachodnich gór Stanów Zjednoczonych i ma wysoką wartość przyrodniczą, ponieważ służy jako żywiciel dla zwierząt budujących gniazda.
- modrzew dahurski (Larix gmelinii) osiąga od 40 do 90 stóp wysokości i 15 do 30 stóp szerokości w okresie dojrzałości. Pochodzi z północno-wschodniej Syberii, Mongolii i północno-wschodnich Chin. Istnieją cztery odmiany, które pochodzą z różnych obszarów i mają różne igły; jedną z nich jest odmiana japońska Larix gmelinii zm. japonica.
Uprawa modrzewia w pojemnikach
Modrzewie tworzą atrakcyjne bonsai. Dwa gatunki powszechnie uprawiane jako drzewka bonsai to modrzew europejski (Larix doczesna) i modrzew japoński (Larix kempferi).
Powszechne szkodniki/choroby
Najczęstszą chorobą modrzewi jest igła modrzewiowa, zwana także igłą Merii. Jest to grzyb, który jest wywoływany przez wilgotne warunki na wiosnę. Rozpoczyna się brązowymi plamami na igłach i stopniowo przesuwa się w kierunku ich podstawy. Brązowe igły opadają przedwcześnie. Najlepszą linią obrony jest upewnienie się, że drzewo pochodzi ze szkółki, w której choroba nie występuje.
Uszkodzenia spowodowane przez modrzewia, ćmy europejskiej, zaczynają się od inwazji maleńkich gąsienic na igły. Później larwy żerują na igłach. Końcówki igieł mogą wyglądać na przypalone lub, jeśli porażenie jest silne, drzewo może zostać całkowicie zdefoliowane.
Na szczęście populacje modrzewia są zwykle trzymane w ryzach przez zimną i wilgotną wiosenną pogodę i późne przymrozki, a także przez naturalnie występujące drapieżniki, takie jak ptaki i osy parazytoidy, które zostały wprowadzone w celu biologicznego zwalczania szkodnika.
