Dzięcioł kosmaty (Picoides pubescens) jest najmniejszym dzięciołem północnoamerykańskim i można go spotkać przez cały rok w kontynentalnych Stanach Zjednoczonych i południowej Kanadzie. Przy długości zaledwie 6-7 cali ptaki te mogą być trudne do zauważenia, ale są powszechne w lasach, obszarach miejskich, parkach i innych siedliskach.
- 01 z 12
Dzięcioł puszysty – samiec
Samce i samice ptaków wyglądają podobnie, ale samce mają jasnoczerwoną plamę z tyłu głowy, podczas gdy samice mają czarną plamę. Inną cechą, której należy szukać, jest maleńki, przypominający grudkowaty dziób, który ma mniej niż połowę długości głowy ptaka.
- 02 z 12
Dzięcioł puszysty - samica
Jak wszystkie dzięcioły, dzięcioły puszyste używają swoich sztywnych piór ogonowych jako trójnogu do balansowania na pniach drzew. Daje im to dodatkową stabilność i wytrzymałość podczas bębnów w poszukiwaniu owadów, obierania kory w celu pożywienia lub podczas wiercenia wnęk lęgowych. Ich pióra ogonowe są często spiczaste, a ogon ma rozwidlony wygląd, co może być przydatne do identyfikacji dzięciołów.
- 03 z 12
Dzięcioł włochaty - samica
Dzięcioł włochaty (Picoides villosus) jest prawie nie do odróżnienia od swojego kuzyna dzięcioła puszystego, ale dzięcioły włochate są większe, a ich dzioby dłuższe. Aby odróżnić dzięcioła puszystego od dzięcioła włochatego, przyjrzyj się uważnie rozmiarowi dzioba w stosunku do głowy. U dzięcioła włochatego dziób jest dłuższy niż połowa szerokości głowy, natomiast u dzięcioła kosmatego jest krótszy niż połowa szerokości.
- 04 z 12
Dzięcioł włochaty - samiec
Niektóre samce dzięcioła włochatego mają delikatne zabarwienie wzdłuż czubka głowy zamiast jaśniejszego miejsca z tyłu głowy. Może to utrudniać ich odróżnienie od dzięciołów trójpalczastych, ale dzięcioły owłosione mają bielsze boki i większą liczbę białych plamek na skrzydłach.
Przejdź do 5 z 12 poniżej. - 05 z 12
dzięcioł rudy
Odważne czerwone, białe i niebiesko-czarne ubarwienie sprawia, że dzięcioł czerwonogłowy (Melanerpes erythrocephalus) trudno przegapić. Białe plamy na skrzydłach są szczególnie widoczne podczas lotu, a jaskrawoczerwony kolor obejmuje nie tylko całą głowę, ale także gardło. Młode ptaki mają ciemnobrązowe głowy, które podczas pierwszej zimy stopniowo stają się czerwone wraz z dojrzewaniem. Te dzięcioły są dość powszechne we wschodnich Stanach Zjednoczonych przez cały rok.
- 06 z 12
Dzięcioł smużony
dzięcioł paluszkowaty (Dryocopus pileatus) jest największym dzięciołem w Ameryce Północnej, osiągającym do 18 cali długości. Ptaki te można łatwo rozpoznać po ich wielkości i preferowanym siedlisku z dużymi, wytrzymałymi drzewami, które mogą wspierać ich obfite wiercenie. Częściej we wschodnich Stanach Zjednoczonych dzięcioły smukłe można znaleźć również w wielu północno-zachodnich lasach. Podczas gdy zarówno samce, jak i samice ptaków mają czerwone, umiarkowanie czubate głowy z pogrubionymi białymi znaczeniami, samce mają również plamę czerwieni wzdłuż paska policzkowego.
- 07 z 12
Północne migotanie
Północne migotanie (Colaptes auratus) to dzięcioły płowe lub podpalane powszechnie spotykane, żerujące na mrówkach i innych owadach na ziemi. Są powszechne w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie, ale różne populacje mają różne kolory. Ptaki wschodnie mają zwykle żółte lub złote oznaczenia na skrzydłach i pod ogonem podczas lotu, podczas gdy ptaki zachodnie mają czerwonawe lub cynamonowe oznaczenia. Ciemny śliniaczek i plamki na spodzie są widoczne zarówno u samców, jak iu samic, chociaż tylko samce mają wąsy na twarzy.
- 08 z 12
Dzięcioł czerwonobrzuchy – samiec
Wszystkie dzięcioły zjedzą orzechy, w tym dziko rosnące żołędzie, orzeszki hikory i orzeszki bukowe, a także orzeszki ziemne oferowane w przydomowych karmnikach. Preferowane są również łoj, owady i nasiona, a także galaretka winogronowa lub jabłkowa, połówki pomarańczy i nektar, które dzięcioły będą popijać prosto z karmników dla kolibrów. Dzięcioły czerwonobrzuchy są jednymi z najczęstszych dzięciołów, które chętnie odwiedzają karmniki po te przysmaki.
Przejdź do 9 z 12 poniżej. - 09 z 12
Dzięcioł czerwonobrzuchy - samica
dzięcioły czerwonobrzuchy (Melanerpes carolinus) są często mylone z migotaniem północnym, ale brakuje im czarnego śliniaczka i plam na brzuchu, a pręga na grzbiecie jest silniejsza. Są to pospolite ptaki we wschodnich i południowo-wschodnich Stanach Zjednoczonych i można je znaleźć w parkach, lasach, obszarach miejskich i siedliskach wiejskich. Chociaż na podbrzuszu znajduje się niewielka czerwona smuga, jej dostrzeżenie może być trudne. Samce mają czerwoną plamę od dzioba przez koronę do tyłu głowy, podczas gdy samice mają czerwoną plamę tylko u podstawy dzioba i z tyłu głowy.
- 10 z 12
Dzięcioł z drabiną
Dzięcioł oskrzydlony (Picoides scalaris) jest całorocznym mieszkańcem południowo-zachodnich Stanów Zjednoczonych oraz Meksyku, w tym półwyspu Baja. Te dzięcioły srokate mają czerwonawą koronę na samcach, chociaż samice nie mają innych kolorów niż czarny, biały, szary i płowy. Górne części są zakratowane, a dolne nakrapiane. Pokrywy podogonowe są również prążkowane, ale są bardziej białe niż czarne, a ogon jest jednolicie czarny.
- 11 z 12
żółtobrzuchy
Sapsucy występują w kilku gatunkach, ale żółtobrzuchy (Sphyrapicus varius) występuje najczęściej we wschodnich Stanach Zjednoczonych i Kanadzie. Ptak wędrowny, żółtobrzuchy rozmnaża się w południowej Kanadzie, ale zimę spędza w południowo-wschodnich Stanach Zjednoczonych, w tym we wschodnim Teksasie i wzdłuż wschodniego wybrzeża Meksyku. Odważne białe paski skrzydeł, grube czerwone, czarne i białe oznaczenia twarzy oraz żółte plamy po bokach, plecach i brzuchu sprawiają, że jest to jeden z najbardziej kolorowych dzięciołów.
- 12 z 12
Dzięcioł Żołądź
Przypominający klauna wzór twarzy dzięcioła żołędziowego (Melanerpes formicivorus) jest natychmiast rozpoznawalna zarówno dla mężczyzn, jak i kobiet, chociaż kobiety mają czarne czoło, podczas gdy mężczyźni mają białe czoło. Ptaki te są znane ze zdrowego apetytu na żołędzie i stworzą drzewa spichrzowe do przechowywania orzechów - tysiące i tysiące. Ptaki te można znaleźć przez cały rok wzdłuż wybrzeża Pacyfiku od Oregonu po południową Kalifornię, a także są szeroko rozpowszechnione w środkowej Arizonie i Nowym Meksyku, a ich zasięg obejmuje Meksyk.
